Laatste dagje, of toch niet?!

Onze laatste dag in het mooie Jordanie beginnen we met een duik in de Dode Zee. We zijn nu officieel op het laagste punt ter aarde, maar liefst 420 onder zeeniveau! Daar kunnen we in Nederland nog een puntje aan zuigen ;-). We dobberen er vrolijk op los en smeren onszelf van top tot teen in met modder, omdat dat goed schijnt te zijn voor je huid. Helaas is het vandaag bewolkt en zit nog een beetje lekker bijkleuren aan het zwembad er niet echt in. Maar koud is het ook niet dus na een super de luxe uitgebreid ontbijt gaan we lekker chillen met een boekje bij het zwembad. 

In de middag lunchen we zo laat mogelijk en lekker uitgebreid, omdat we vanavond laat vliegen en pas midden in de nacht aankomen op Schiphol. Althans dat denken we dan nog. Helaas blijkt namelijk dat er een technisch mankement is aan ons vliegtuig, waardoor we niet kunnen vliegen. We moeten een uurtje wachten op meer informatie, maar het is al heel snel duidelijk dat er vannacht niet meer gevlogen gaat worden. Uiteindelijk worden we met bussen naar een hotel in de buurt gebracht. Onze vlucht vertrekt pas de volgende dag om half 2 in de middag. Vroeger droomde ik er altijd van om tijdens het wintersport in te sneeuwen, zodat we langer zouden moeten blijven. Ik moet zeggen dat het in de praktijk toch een stuk minder leuk is haha. Tja het is balen, maar super fijn dat ze zo snel een oplossing en hotel hebben kunnen regelen. Complimenten voor de service van Transavia! 

Inmiddels zijn we voor de tweede keer ingecheckt en hopen we over een uurtje te vertrekken. Fingers crossed! We kijken terug op een geweldig mooie reis, in een prachtig land met de meest vriendelijke bevolking die je je maar kunt indenken. Onze verwachtingen waren hoog gespannen en we zijn zeer zeker niet teleurgesteld. Jordanie is wat ons betreft echt een aanrader en een ideaal land voor een (korte) gevarieerde rondreis! Maar een uurtje tijdverschil en op 4,5 uur afstand vliegen waan je je in een compleet andere wereld en kijk je je ogen uit. Ook was het voor ons een feest om na twee jaar weer ‘echt’ te kunnen reizen, meer te weten te komen over een cultuur die je niet goed kent en lekker te ‘exploren’ zoals dat tegenwoordig zo hip heet haha. 

We hebben ervan genoten! De chaos in het verkeer rond Amman/Jerash, de ontelbare keren dat we uitgenodigd werden voor een kopje zoete thee, wandelen in Dana, met zonsopkomst in Petra, met een jeep door de woestijn, prachtige vergezichten tijdens onze rit over de Kings Highway, de ontelbare ezeltjes, geitjes en schaapjes die los rondlopen, plat brood met hummus, de vriendelijke en gastvrije bevolking, snorkelen in de Rode Zee, slapen in de buitenlucht, kamelen spotten, lange jurken en tulbanden, mierzoete baklava, drijven in de Dode Zee, cooking in the cayon… en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Helaas zit onze reis erop. Shkran Jordanie! Wie weet tot ziens! 

P.S: ik heb gewonnen 17-14!!

P.S2: wie na het lezen van onze reisverhalen enthousiast geworden is en tips nodig heeft; let me know! 

Onze laatste dagen in Jordanië

Na Wadi Rum rijden we door naar Aqaba aan de Rode Zee om even bij te komen van al onze avonturen. De afstanden hier vallen reuze mee. Dat maakt het een ideaal land voor een roadtripje. Buiten Amman/Jerash is het ook aanzienlijk rustiger op de weg! Er zijn stukken waar we vrijwel niemand tegenkomen. Wel moet je hier voortdurend opletten tijdens het rijden, want naast flinke gaten in het wegdek zijn ze hier ook dol op verkeersdrempels en het zo goed mogelijk camoufleren ervan zodat je ze bijna niet ziet en in een onbewaakt moment zomaar gelanceerd kan worden haha. Zolang er iemand voor je rijdt zit je goed, dan kun je daaraanafleiden wanneer de rem ingetrapt moet worden!

Het plan is om in Aqaba te gaan snorkelen. De Rode Zee staat bekend om haar onderwaterwereld. Helaas waait het bij aankomst flink en dus besluiten we de middag bij het zwembad te vertoeven en om ergens bij een fancy hotelketen luxe te gaan lunchen met een fles wijn. Daar zijn we inmiddels wel aan toe ;-). We gaan voor een lokaal wijntje. Deze smaakt boven verwachting! Met een pastaatje erbij en zicht op de jachthaven met luxe boten is het even net alsof we in Monaco zitten… we worden gratis teruggebracht door een ‘local’die het leuk vindt om even een praatje te maken en toch onze kant op moet. Hoe tof is dat!

De volgende dag waait het nog harder, maar besluiten we het er toch maar op te wagen. We hebben onze eigen duikbril en snorkel toch niet voor niets al een hele vakantie meegezeuld! Eenmaal op het strand zien we geen kip en worden we zowat gezandstraald. Auw niet fijn! De witte schuimkoppen van de golven in het water zien er ook niet echt bemoedigend uit. Maar je begrijpt; er moet en zal gesnorkeld worden. We vullen onze tas met kleding met zware stenen om te voorkomen dat deze wegwaait en lopen gewapend met duikbril, snorkel en flippers het water in. Dat blijkt behoorlijk koud te zijn, dus het duurt evenvoordat we ‘door’ zijn.

We hebben ons laten vertellen dat we een touw tot aan een boei moeten volgen en daarna twee kanten op kunnen. Daar zitten de goede snorkelspots. We zijn benieuwd! In dit geval kunnen we overigens maar een kant op snorkelen. Het waait namelijk zo hard, waardoor en super veel stroming staat, daar wil je echt niet tegenin zwemmen... Het wordt dus links afzakken haha. Dapper gaan we van start. Maar al gauw blijkt dat het toch wel echt te hard waait, waardoor er steeds golven over ons heen vallen en water in onze snorkels komt. Ook is het zicht niet super en onderweg verzuipen we gevoelsmatig zowat. So far voor relaxed een dagje snorkelen… Jammer!

Die middag brengen we een bezoekje aan het centrum van Aqaba en een lokale markt. Daar worden we regelmatig aangesproken, moeten we van alles bekijken en proeven en krijgen we gratis extra broodjes als we ergens wat baklava achtige hapjes kopen. Typerend voor de gastvrijheid van Jordanie zoals we die de afgelopen twee weken hebben ervaren. We zijn al in heel wat landen geweest de afgelopen jaren, maar nergens waren de mensen zo gastvrij en oprecht vriendelijk als hier. Geweldig!

De volgende dag waait het helaas nog steeds flink, maar voor ons gevoel wel iets minder (wishfull thinking?!). We besluiten om nog een snorkelpoging te gaan wagen. We leggen onze tas - met stenen - op dezelfde plek maar lopen nu naar rechts, tot het volgende snorkelpunt ‘the JapaneseGardens’. Vanaf daar laten we onszelf afzakken tot aan de locatie van onze tas. Dit keer zien we zowaar nog een paar verstekelingen op het strand, een veelbelovend begin, maar nog steeds zijn wij de enige twee mafkezen die het water ingaan haha.

Ons snorkelavontuur verloopt een stuk relaxer als gister, want het lijkt er inderdaad op dat het iets minder hard waait. Wel staat er door de wind nog steeds heel veel stroming. Zoveel dat ik - als ik een klein beetje van de koers afwijk en mezelf vervolgens door de stroming mee laat voeren - ineens weer aan de kant sta haha. En ik maar denken dat er een soort zandbank in de zee zat omdat het water ineens weer ondiep werd. LOL! Uiteindelijk zien we mooie stukken koraal en een verschillende tropisch vissen. We zijn dus blij dat we nog een keer gegaan zijn! Helaas is het wel echt koud en dus besluiten we het voor gezien te houden als we weer op het punt aankomen waar onze tas ligt.

Na de lunch rijden we door naar een of ander onbekend plaatsje, waar we de nacht zullen doorbrengen voordat we de Dode Zee gaan bezoeken. Het plan is was om een toffe hike in Wadi Mujib (een bekend cayon in Jordanië) te gaan maken, maar helaas is deze gesloten vanwege onderhoud. Dankzij het betere online speurwerk hebben we een alternatief gevonden; Wadi Bin Hammad. De overnachting is een bijzondere. We worden ontvangen door een vriendelijk, maar vermoeiend en handtastelijk mannetje. Onze kamer met 1001 nachten decor, compleet met systeemplafond met hoogglans witte platen met een gouden motief, blijkt geen stroom te hebben. Het alternatief is ergens in een soort bunker slapen. We vinden het prima. Het is maar voor een nachtje.

Die avond moeten we allemaal - er zijn nog wat andere gasten - op de foto en wordt er ook nog een kind op schoot gezet. Ook daarmee moeten we schijnbaar op de foto. We zouden uit eten gaan (op aanraden van het gekke mannetje), maar ineens krijgen we een enorm bord met eten voorgeschoteld. Change of plans. Ze hebben nog wat over en dat mogen wij opeten. Daarna zijn er nog onnoemelijk veel rondjes zoete thee en een ongemakkelijk en plichtmatig kringgesprek met onder andere de eigenaar en nog wat dorpelingen. Het is een beetje een vreemde situatie. Rond 9 uur/half 10 zijn we er klaar mee en staan we op om ons bedje in te duiken, want we zijn echt heeel moe zeggen we.We worden direct gevolgd door de rest van het gezelschap die blijkbaar zaten te wachten tot iemand als eerste zou vertrekken haha.

De volgende ochtend rijden we over een super steil weggetje met diepe afgronden slingertje, slangertje naar het beginpunt van onze hike. Gelukkig lijken de remmen goed te werken. Houden zo ;-)! De hike duurt ongeveer twee uurtjes en is erg leuk. We lopen door een prachtige groene cayon. In de cayon loopt een stroompje van een warmwaterbron, waar we dwars doorheen morgen wandelen.,Dit zorgt ervoor dat onze voetjes aangenaam warm blijven haha. Na de wandeling is er uiteraard weer de uitnodiging voor thee, dit keer met suiker ‘in the side’. Ruud is inmiddels dusdanig ingeburgerd dat hij ervoor kies om alsnog suiker toe te voegen haha.

Na onze wandeling rijden we via dezelfde weg omhoog de cayon uit. We doen 35 minuten over 12 kilometer. Erg hard gaat het dus niet, maar dat hoeft ook niet met dit uitzicht! Wepasseren pittoreske plattelandsdorpjes en zien overal schaapjes en schaapshoeders met ezeltjes. Nog even van genieten, want we zijn op weg naar het Mövenpick. Een luxe vijfsterrenhotel aan de Dode Zee waar we onze reis zullen afsluiten.

Het contrast tussen onze bunker en de hotelkamer van het Mövenpick, waar we met een golfkarretje (jawel!) naartoe gebracht worden kan haast niet groter. Ik geef toe het is een prachtige kamer, compleet met eigen terras, maar het complex is wel erg massaal naar onze smaak. Als ik moet kiezen dan ga ik toch liever voor een nachtje in de woestijn in een grot, zonder luxe. Maar goed dit is natuurlijk ook best leuk voor en keertje en we komen hier om bij het zwembad te chillen en te dobberen in de Dode Zee. Dat lukt hier vast prima!

Wadi Rum

En dan is het ineens alweer vrijdag en gaat de tijd hard… De afgelopen drie dagen waren we even offline vanwege een onvergetelijk bezoekje aan de Wadi Rum woestijn. Wat een geweldige adembenemend mooie plek is dat! We hebben er echt van genoten mede dankzij onze leuke reisgenoten en geweldige gids trouwens. Daar hebben we het ook echt mee getroffen!

Ons avontuur begint Tweede Paasdag als we aankomen bij het kantoor van de Wadi Nomads. We maken kennis met een aantal andere reizigers en krijgen kort uitleg over wat ons de komende dagen te wachten staat. Vrijwel iedereen heeft een ander programma behalve twee Duitse dames. Zij zijn van onze leeftijd en gaan net als ons, naast de standaard jeeptour, een nachtje in de buitenlucht slapen en de hike doen naar de Burdah Rock Bridge.

Ze vertellen ons dat ze getrouwd zijn, maar tijdens deze reis zijn ze zogenaamd nichten van elkaar om zo vervelende situaties te voorkomen. Want, hoewel Jordanië in vergelijking met andere landen in het Midden Oosten redelijk progressief is, valt het ons op dat de vrouwen hier wel echt een ondergeschikte rol hebben! Ze lopen sowieso allemaal gesluierd en in Wadi Rum is het zelfs zo extreem dat we helemaal geen vrouwen zien. Simpelweg omdat het voor hun niet toegestaan is om te werken… Ik vraag mij af of het een kwestie van tijd is (we zijn nu in Akaba en daar is het bijvoorbeeld alweer een stuk moderner en zie je wel vrouwen die werken, autorijden etc) of dat dit ivm religie altijd zo zal blijven? Daarnaast prijs ik mezelf maar weer eens gelukkig dat ik in Nederland geboren ben en daardoor vrij ben om te doen en laten wat ik wil!

Voor vandaag staat er een jeeptour door de woestijn op het programma. We bezoeken alle highlights en stappen regelmatig uit om een rondje te lopen en van de geweldige uitzichten te genieten. We verbazen ons erover dat er best nog wel veel planten, bomen en struiken groeien en het allemaal lang niet zo dood en droog is als verwacht. Dat komt natuurlijk ook omdat het nu lente is, maar toch valt het wel echt op. Bijzonder om te zien!

Tussen de middag wordt er weer een heerlijk maaltje op een houtvuurtje

voor ons bereid, want lekker eten dat kunnen ze hier wel! Vaak krijg je ook nog eens enorme porties die je met de beste wil van de wereld niet opkrijgt trouwens haha. Na de middag gaat de tour weer verder. Helaas zijn we zeker niet de enige in de woestijn. Op sommige punten komen we wel 20 andere jeeps tegen, waardoor de lol er eerlijk gezegd wel een beetje af gaat. Maar gelukkig is dat enkel bij de laatste stops. Over het algemeen is het echt genieten geblazen!

Eind van de middag rijden we door naar de locatie waar we die avond in de buitenlucht zullen overnachten. Ze noemen het een ‘cave’ maar het is meer een rotswand waar ze een soort binnenplaatsje gemaakt hebben door een muurtje met stenen te stapelen, zodat je beschut zit/ligt. Eenmaal hier aangekomen worden we met een vers kopje bedoeïen thee met lekker veel suiker verwelkomt door Rakkan. Hij gaat voor ons koken, vannacht over ons waken en zal ons morgen begeleiden tijdens de klim naar de Burdah Rock Bridge. Hij heeft een licentie als kliminstructeur en verzekert ons dat we bij hem in goede handen zijn. Achteraf blijkt dat daar geen woord van gelogen is!

Onze cave ligt op een prachtige plek omringd door rotsen die mooi uitzicht bieden op de zonsondergang. Helaas is het al een hele dag bewolkt en zit een zonsondergang er even niet in haha. Hopelijk morgen beter! Voor nu prijzen we onszelf gelukkig dat we op deze mooie plek zijn. Dat de temperatuur aangenaam is en dat vannacht waarschijnlijk zal blijven, is een mooie bijkomstigheid. Vooral omdat we dus in de open lucht gaan slapen!

Maar voor het zover is, moet er eerst gegeten worden. We blijven ons verbazen over wat ze allemaal klaar weten te maken boven een simpel houtvuurtje! Na het eten is er - hoe kan het ook anders - zoete thee en wordt het kampvuur opgepookt. Een ding is zeker koud zullen we het voorlopig niet hebben haha. Onze gids Rakan blijkt een mooi figuur, met gevoel voor humor. Ook is hij een echte verhalenverteller. Zo krijgen we te horen hoe er met behulp van kamelen op zeeringenieuze wijze drugs door de woestijn gesmokkeld werd en hoe zijn dove, maar slimme oom zijn schoenen achterstevoren omdeed om zo de grens met Saoedi Arabië over te steken en de douane op een dwaalspoor te brengen. Tussen de verhalen door komen we ook wat meer te weten over de manier waarop het bedoeïenenvolk hier leeft.

Om een uurtje of half 12 is het tijd om naar bed te gaan. Voordat we gaan slapen vangen we nog een glimp op van de vos die hier in de omgeving woont en dankbaar de restjes van onze maaltijd komt oppeuzelen. Indra, een van de Duitse dames, heeft het er niet zo op en vraagt zich af of meneer vos vannacht niet een hapje uit een van ons komt nemen. Rakkan verzekert haar dat dat tot op heden nog nooit gebeurd is, maar ja je zal net zien… eens moet de eerste keer zijn ;-) Zelf maken we ons meer zorgen om eventuele schorpioenen die hier zouden kunnen rondscharrelen, maar ook dat schijnt wel mee te vallen. Ze hebben ze allemaal weggejaagd uit deze ‘cave’ volgens onze gids. Dat geloven we dan maar!

We maken ons bed op voor de nacht die komen gaat. Voor iedereen is er een eigen matrasje, waar ik precies op pas, maar Ruud een eindje op uitsteekt. Een slaapzak en een soort lakenzak. Super geregeld dit! We liggen velen malen comfortabeler als verwacht en het weer is super zacht. Zo zacht dat we gewoon op de slaapzak kunnen liggen en het nog steeds niet koud is. Jammer genoeg is de lucht wel nog steeds bewolkt. Een rondje sterren tellen voordat we gaan slapen zit er dus helaas niet in, maar het is wel echt gaaf en heerlijk om zo in de buitenlucht te slapen!

De volgende ochtend is het na een stevig ontbijt en ‘toilet with a view’ tijd om weer met z’n allen in de jeep te springen en de Burdah Rock Bridges op te gaan zoeken. Een avontuurlijke klim, langs behoorlijk steile afgronden brengt ons in zo’n 1,5 uur naar de top. Sommige stukjes zijn best een beetje spannend. Handje hier, voetje daar, jezelf optrekken, niet naar beneden kijken en klimmen maar! Het motto is verstand op nul en gaan deze ochtend…. Daarnaast is Rakan er om te helpen waar nodig en dat doet hij echt super goed!

Het laatste stuk gaat een meter of 10 recht omhoog, waarbij je gezekerd wordt voor het geval je misstap/grijpt. Tenminste als je een onervaren klimmer bent. De Duitse dames zijn dit niet en gaan zonder tuigje en zonder moeite als een soort berggeiten naar boven haha. Eenmaal op de top van de wand staan we met z’n alle te genieten van het uitzicht. Het is hier heerlijk rustiger (we zien onderweg een stuk of 10 andere toeristen), waardoor het voelt alsof we de woestijn zowat voor onszelf alleen hebben. Wat een toffe klim was dit! Dat moet gevierd worden met; zoete thee. En terwijl de thee pruttelt boven het houtvuur verdwijnt een deel van de wolken en krijgen we iets meer blauwe lucht en een zonnetje te zien. Live is good!

Na de thee moeten we nog een klein stukje klimmen zodat we op de Burdah Bridge kunnen gaan staan voor een foto. Ik heb niet echt hoogtevrees maar als ik naar beneden kijk, draait mijn maag zich toch even om. O lordy dit is hoog! Snel een foto en weer weg haha. We made it!

Als we eenmaal weer veilig met onze pootjes op de grond staan, wordt er uitgebreid gelunched en is het tijd voor ‘een dutje’ aldus de gids. Echt slapen doen we niet maar we genieten wel van het uitzicht en de zon op ons gezicht. Die middag bezoeken we nog wat andere locaties, waar het ook lekker rustig is. Onderweg komen we nog een paar loslopende kamelen tegen die onze gids met brood tot wel heel dichtbij weet te lokken. Een van deze knapperds kust zowat mijn camera wat een bijzondere foto oplevert.

Onze een na laatste stop is een viewingpoint met spectaculair zicht op de grens van Saoedi Arabië. Vervolgens rijden we terug naar de ‘cave’ waar we vandaag wel een zonsondergang te zien krijgen. En als we dan na een traditionele maaltijd (Bbq uit de grond) ook nog een mooie sterrenhemel te zien krijgen is dat de perfecte afsluiter van twee geweldige dagen. We proosten samen met de Duitse dames met een glaasje meegebrachte rum. Vervolgens duiken we moe maar voldaan ons bedje in. Vannacht slapen we in een tent van geitenhaar en dat is maar goed ook, want het is - in tegenstelling tot gister- vannacht buiten flink koud!

Deze nacht had een korte moeten worden. We zouden namelijk voor dag en dauw moeten opstaan om met zonsopkomst in een luchtballon te stappen en over de woestijn te vliegen. Helaas hebben we gister te horen gekregen dat er teveel wind staat en dat avontuur niet doorgaat. Jammer maar niets aan te doen, sommige dingen heb je nu eenmaal niet in de hand. Ik denk dat we nog maar een keer terug moeten komen dan ;-)

Backdoortrail Petra en kameelhobbelen door de woestijn

Ook de volgende dag staan we weer voor dag en dauw op om de hitte en de drukte voor te zijn. Na een snel ontbijt parkeren we de auto bij de ingang van Petra. Vervolgens nemen we een taxi die ons in zo’n 20 minuten naar het startpunt van de zeer geheime ‘backdoor trail’, waarover we gelezen hebben, brengt. Deze hike brengt ons, als het goed is, in een kleine twee uur bij de Monastary in Petra. Naast de Treasury een van de mooiste, meest indrukwekkende en hoogste gebouwen. Die willen we natuurlijk niet missen!

Of deze trek ook zonder gids te lopen is, daar zijn de meningen online een beetje over verdeeld. Omdat het vinden van de weg ons gister zo goed afging besluiten we het er maar gewoon op te wagen ;-). Live your life to the edge haha.

Het is werkelijk waar een prachtige wandeling door geweldig mooi landschap! Met onderweg vanzelfsprekend de gebruikelijk stops met een bijbehorend kopje thee en een praatje. We komen onderweg welgeteld nog 8 andere toeristen tegen en de route blijkt hartstikke goed aangegeven te zijn, compleet met bordjes en al. Het moet niet gekker worden…

Na een kleine twee uur lopen zien we in de verte inderdaad de bovenkant van de gevel van de Monastary opdoemen. Wauw! We komen steeds dichterbij en klimmen op een rots om even wat te eten en te genieten van het uitzicht. Een miliondollar view! Na een tijdje chillen en rondscharrelen vervolgen we onze tocht naar beneden terug richting de Treasury.

Onderweg komen we de nodige zwoegende, zwetende toeristen tegen. Zij zijn zo dapper om de Monastary via de normale weg te bezoeken en daarvoor ruim 800 traptredens te beklimmen. En dat terwijl het inmiddels aardig heet begint te worden (ook al is het nog maar 9.30 uur s morgens). Wij zijn toch blij dat we voor deze optie gekozen hebben en nu vrolijk fluitend de trappen naar beneden kunnen nemen, terwijl we onderweg genieten van de prachtige vergezichten en de zwoegende toeristen bemoedigende woorden toespreken. Want sommige zien eruit alsof ze die wel kunnen gebruiken haha.

We blijven nog tot het begin van de middag rondlopen in Petra. Er is hier zo ongelofelijk veel te zien en het is hier zo mooi dat je er bijna geen genoeg van kunt krijgen. En dat terwijl ze denken dat er nog maar zo’n 20% van de totale stad ontdekt is…

Na een late lunch rijden we terug naar ons geweldige hotel om daar een beetje te chillen in de tuin en een boekje te lezen. Het is tenslotte ook vakantie en we hebben de afgelopen dagen flink wat kilometers in de benen zitten. De volgende ochtend slapen we uit tot 8 uur (hoera!) en doen we het rustig aan. Ook wel eens lekker! Voordat we doorrijden naar Wadi Rum brengen we nog een bezoekje aan het Petra Museum.

De tocht naar Wadi Rum duurt een kleine twee uur. Het is een mooie rit en erg rustig op de weg. Ruud en ik zijn vanaf onze aankomst in Jordanië een ‘kamelenspot’ competitie gestart. Dat werkt als volgt; Degene die als eerste een kameel (of meerdere) spot krijgt een punt. Voorwaarde is wel dat de ander hem vervolgens ook ziet anders dan telt het niet. Tijdens onze rit gaat de competitie stug door en loopt de spanning hoog op, omdat we elkaar op de hielen zitten haha. We eindigen op een gelijke stand van 10-10 en besluiten om in Wadi Rum (net als in Petra) even de competitie te staken aangezien je hier zowat struikelt over kamelen en de lol er dan snel af is.

Over kamelen gesproken… tijdens de lunch bij het visitorcentre van Wadi Rum worden we getrakteerd op een fenomenaal uitzicht op de woestijn met rondscharrelende kamelen. Er zitten ook een paar baby kamelen tussen. Zo gaaf! Ik kan hier uren naar kijken volgens mij… En als we dan een uurtje later zelf op een kameel door de woestijn hobbelen is het helemaal feest. Want ja als je dan een keer op een kameel gaat zitten dan is dit er wel de plek bij uitstek voor dacht ik zo!

We slapen vannacht in een luxe tentenkamp op een prachtige plek in de woestijn, waar op traditionele wijze met behulp van een Zandoven voor ons gekookt wordt. Vanaf morgen gaan we twee dagen lang met de Wadi Rum Nomads op pad en krijgen we wat meer te zien van de omgeving. Zin an! Maar nu eerst nog even chillen en vooral genieten van het prachtige uitzicht…

What are the odds… een bezoekje aan Petra

Het is kwart over vijf uur s morgens als de wekker gaat. We zijn inmiddels in Wadi Musa en slapen in een tentenkamp vlakbij Little Petra, waar we gister een kijkje genomen hebben. Het is hier, in onze bedoeïenentent zonder toiletvoorzieningen, aanzienlijk primitiever als in onze stenen iglo. Daartegenover staat dat we gister een geweldig lekker buffet hadden en de ligging fantastisch is! Met s nachts allemaal lampjes op de rotswanden rond het kamp en een kampvuur met waterpijp haha.

Maar goed vroeg dus… het is zelfs nog donker buiten. Op naar Petra! Het plan is om zo vroeg mogelijk naar binnen te gaan, zodat we het rijk nog enigszins alleen hebben voordat de bussen vol met toeristen arriveren. We parkeren de auto zo ongeveer vlak voor de deur en zijn zowat de eerste bij de kaartverkoop. Hoera! Vervolgens lopen we bijna op een drafje van opwinding richting de Siq (de 1,5 km lange kloof) die eindigt bij de Treasury. Het meest bekende bouwwerk van Petra. Een van de zeven wereldwonderen!

Hoe verder we de Siq inlopen des te meer de spanning stijgt… We kijken onderweg onze ogen al uit en na een klein half uurtje lopen (schat ik maar misschien is het langer/korter) krijgen we aan het einde van de kloof al een glimp van de Treasury te zien. Wauw, wauw, wauw! Wat een indrukwekkend bouwwerk en wat mooi om dit met eigen ogen te zien. Een Franse dame naast mij wordt er helemaal emotioneel van en vraagt of ik haar alsjeblieft op de foto wil zetten. Tuurlijk! We fotograferen wat af vandaag. Het is hier ‘allemachtig prachtig’!

Na ons bezoek aan de Treasury is het tijd om de eeuwenoude stad te verkennen, want er is hier namelijk veel meer te zien! Met een globale routebeschrijving in de hand speuren we de omgeving af op zoek naar een pad wat ons naar een spectaculair viewingpoint moet leiden. In eerste instantie lopen we voorbij het pad, omdat er een zootje ezels voor het bord staat haha. Maar na wat speurwerk vinden we de juiste route en klimmen we omhoog. Omdat we zo vroeg vertrokken zijn komen we onderweg bijna niemand tegen. Top!

Na wederom wat speurwerk en een keer verkeerd afslaan belanden we uiteindelijk op het eerste viewpoint met weliswaar een spectaculair uitzicht, maar niet het uitzicht op de Treasury wat we verwacht hadden. We drinken een theetje, zoals dat hier hoort, en vervolgen onze weg. Onderweg worden we aangehouden door een vriendelijke bedoeïenvrouw die ons uitnodigt voor een theetje en graag een praatje wil maken. Vooruit dan maar…

Uiteindelijk wil het niet echt lukken om de juiste route te vinden. Super leuk dat we een van de eerste zijn, maar iemand achterna lopen in de hoop dat die wel het pad weet zit er dan ook niet in haha. We lopen een flinke tijd te dwalen. Komen uiteindelijk wel op een ander uitkijkpunt terecht, waar we door een gids de goede kant op gewezen worden. Verdwalen een paar keer en horen dan ineens een soort ‘Jack Sparrow’ achtig type op een ezel ons roepen bovenop de berg. Aangezien we echt geen flauw idee hebben hoe we terug of verder moeten, besluiten we maar om naar boven te klimmen en hem de weg te vragen.

Maar eerst is er natuurlijk thee, want dat hoort erbij. We leggen uit waar we naartoe willen en de man vertelt dat hij daar woont en ons erheen zal brengen. Serieus?! What are the odds… Als de thee op is of nou ja als we aangeven dat we echt, nee echt, geen thee meer hoeven, wordt Bob Marley aangezet en lopen we onze ‘piraat’ met ezel achterna. We volgen een minuscuul steil paadje naar beneden. De ezel wordt achtergelaten omdat het op een gegeven moment te steil wordt. De omgeving, de muziek, de situatie het doet wat surrealistisch aan maar we geven ons er maar aan over. We zien wel waar we uiteindelijk belanden. Een beetje vertrouwen moet je soms hebben, zullen we maar zeggen.

En jawel hoor… Jack Sparrow heeft niets teveel gezegd! Waar ik nog dacht dat hij misschien ergens in de buurt van het uitzichtpunt zou wonen, blijkt de beste man zijn tentenkamp letterlijk op het uitzichtpunt opgebouwd te hebben. Geweldig toch! Dit verzin je niet. Na zo’n 3,5 uur rondwandelen/dwalen zijn we eindelijk daar waar we wilde zijn. We kijken onze ogen uit en genieten van - hoe kan het ook anders - de thee die we aangeboden krijgen.

Na een klein half uurtje chillen, nemen we afscheid en worden we in de richting gewezen van het pad naar beneden. Lang verhaal kort; ook dat is weer goed zoeken, af en toe verkeerd lopen en regelmatig rondvragen geblazen (gelukkig is het hier wel wat drukker). Niets staat hier aangegeven en het pad, is ook echt niet herkenbaar als pad. Maar uiteindelijk slagen we er toch in om na het betere klim en klauterwerk beneden te geraken. Nu snappen we inmiddels wel waarom veel mensen hier wel met een gids lopen haha.

Eenmaal beneden is het inmiddels wel wat drukker maar nog lang niet zo druk als verwacht. Vanwege de Corona is het nog lang niet zo druk als normaal schijnbaar. Voor ons niet erg, want hierdoor kunnen we nog wat mooie plaatjes schieten van de Treasury in het volle zonnetje. Want zonnig is het inmiddels zeker!

Omdat we morgen nog een dag hebben en het inmiddels over twaalven is, besluiten we dat het mooi geweest is voor vandaag. We lopen terug en zien onderweg hoe veelal dikke toeristen in golfkarretjes of op magere ezels door de kloof vervoerd worden. Op die manier gaat de magie er toch wel een beetje af. Maar dit avontuur neemt niemand ons meer af!

Cooking in the cayon

De volgende ochtend staan we vroeg op, omdat er een flinke hike op het programma staat. Bij aankomst waaide het behoorlijk hard en was het best wel fris, maar nu is het prima wandelweer. Da’s boffen! We starten met een ontbijt met friet voor de liefhebbers en dat blijken er verrassend genoeg nog verdomd veel te zijn haha. Je verwacht het niet hè. Wij slaan even een rondje over…

Na wat spraakverwarring over de lunch stappen we uiteindelijk iets later als gepland, samen met nog twee Nederlanders die we gister ontmoet hebben, een busje in. Het is een uurtje rijden over kronkelige wegen met steile kliffen naar het startpunt van de hike. Onze gids Heihad spreekt zeer beperkt Engels maar is goedgemutst. Er is alleen een klein dingetje… hij is vergeten om vuur mee te nemen en dan wordt ‘cooking in the cayon’ (waar we speciaal om gevraagd hebben) lastig! Gelukkig heeft Ruud standaard een aansteker in zijn tas zitten voor het geval we tijdens een wandeling ooit eens ergens verdwalen (kunnen we iig een fikkie poken). Die komt nu dus mooi van pas!

We lopen de Gughweir trail. Een tocht van zo’n 15 kilometer dwars door een cayon met een klein stromend watertje. We jumpen van rots naar rots in een poging om droge voeten te houden. Onze gids die op sandalen loopt banjert vrolijk dwars door het water heen. Hier en daar komen we voor een uitdaging te staan en zijn we blij dat er een gids mee is om uit te leggen hoe we ergens langs, af of op moeten. Hij heeft er aardig de sokken in waardoor er weinig tijd is om van de mooie omgeving genieten. Om je heen kijken en gelijktijdig wandelen is namelijk geen optie. Dan lig je binnen de kortste keren plat op je bakkus haha. Je moet echt voortdurend kijken waar je je voeten neer kunt zetten!

Hoe verder we lopen hoe groener het in de cayon wordt. Het wordt ook steeds lastiger om droge voeten te houden en het duurt dan ook niet lang voordat iedereen natte sokken heeft en steeds minder fanatiek van steen naar steen springt. Maar dat mag de pret niet drukken want het is hier werkelijk waar prachtig! Rode rotswanden met palmbomen die eruit steken, strak blauw lucht, een kabbelend beekje… het is net niet echt.

Na een uurtje of twee wandelen heeft onze gids de perfecte spot gevonden voor ‘cooking in the cayon’. Er wordt hout gesprokkeld, groente gesneden, stenen verzameld en de sokken worden gedroogd in het zonnetje. Binnen no time brand (met dank aan Ruud zijn aansteker) het vuur en staat er een maaltijd op te pruttelen. Zo tof dit! We krijgen allemaal een flinke portie opgeschept met een enorme punt brood erbij. We genieten er met volle teugen van. Dankzij deze geweldige setting en de wijze waarop het bereid is, smaakt het nog beter lijkt haast wel. Wel voelen we ons bezwaard ten opzichte van onze gids die zelf, vanwege de ramadan, de hele tocht niets mag eten en drinken! Pfff dat moet behoorlijk pittig zijn!

We sluiten de maaltijd af met de zoete thee, die je overal en in enorme hoeveelheden aangeboden krijgt. Hierna kunnen we er weer volle bak tegenaan. Rugtassen op, door de zon gedroogde sokken aan en hup daar gaan we weer. Ik denk dat we serieus nog geen 10 meter verder gewandeld zijn of er is geen ontkomen aan om kletsnatte voeten te halen. So far voor droge sokken haha! We lopen nog een paar uur verder door het steeds veranderende landschap en komen uiteindelijk bij het eindpunt van onze wandeling waar een koud colaatje uit een koelbox onder een boom op ons staat te wachten. Die smaakt prima (sorry meneer de gids…)!

De terugweg die 2,5 uur duurt is zo mogelijk nog mooier als de heenweg. Onderweg passeren we kleine dorpjes, zien we geitenhoeders op ezels en zelfs iemand op een kameel voorbij komen!We slingeren langzaam omhoog door woestijnlandschap met bergen op de achtergrond en als we op de toppen zijn en de gids stopt dan lijkt het of je oneindig ver kan kijken! Wat een topdag!

Marhaba Jordanie

Het is ongeveer half 5 s nachts en ik schrik wakker van een klagerig gezang dat via een omroep installatie onze kamer binnendringt. Het duurt een fractie van een seconde voordat ik door heb dat ik in Jordanië ben en dit de moskee is die zowat naast hotel staat. Haldie baldie die zijn er lekker vroeg bij vandaag! En net als ik denk dat het volume van het gebed dat klinkt nog redelijk beschaafd te noemen is - ik zeg redelijk want ervan wakker worden is echt onoverkomelijk - gaat er een tandje bij! Waarschijnlijk voor die ene dove kwartel die nog niet wakker geworden is of gewoon om er heel heel zeker van te zijn dat echt iedereen het gehoord heeft haha. Marhaba Welkom in Jordanië!

Na een onrustige nacht starten we de dag met een ontbijtje op het dakterras met uitzicht over de stad Madaba. Onze eerste stop tijdens deze reis. De stad ongeveer een half uurtje rijden vanaf het vliegveld. Gisteravond laat zijn we hier in het donker aangekomen. Het ontbijt bestaat uit wel 30 verschillende schalen met lokalen specialiteiten. We krijgen kort uitleg door de eigenaar die ons super hartelijk ontvangt. Want vriendelijk dat zijn ze hier zeker dat hebben we de afgelopen dagen al wel gemerkt! We proberen van alles wat maar hardgekookt ei op een soort pitabrood - wat je standaard overal bij krijgt als je gaat eten - bevalt op de nuchtere maag toch nog steeds het best!

Na het ontbijt lopen we naar de auto die een klein eindje verderop staat. Er bleek een straat afgesloten te zijn en dat was natuurlijk precies de straat die wij moesten hebben… na een lange reis, een paar extra rondjes door super smalle straatjes en een stukje eenrichtingsverkeer waren we het beu en zijn we de laatste meters maar gaan lopen haha. Op naar de koninklijke stad Jerash! Maar niet voordat de eigenaar ons nog even op het hart drukt dat het verkeer een gekkenhuis is en de meeste bestuurders een beetje opgefokt zijn omdat ze niet mogen eten en drinken vanwege de Ramadan die nu gaande is. Ha fijn dat horen we graag zulke bemoedigende woorden vlak voor vertrek ;-)!

Gelukkig heeft Ruud de rijstijl die ze hier hanteren - of moet ik zeggen het ontbreken ervan - lekker rap onder de knie en manoeuvreert hij zich net zo makkelijk als alle andere auto’s hier over de weg. Tweebaans wordt 4 baans, rechtsinhalen is de normaalste zaak van de wereld en we toeteren er vrolijk op los in onze huurauto. Maar eerlijk is eerlijk. Ik ben blij als we einde van de dag weer heelhuids en zonder aanrijdingen bij het hotel aankomen. Want een gekkenhuis op de weg was het echt wel! Gelukkig zakken we hierna naar beneden af via een soort provinciale weg waardoor het een stuk rustiger met verkeer zal zijn.

Jerash was indrukwekkend! Een mega grote Romeinse stad die voor een groot deel bewaard is gebleven inclusief maar liefst twee amfitheaters. Gaaf om te zien. En gelukkig treffen we het ook met het weer. Het is zo’n 25 graden maar zo nu en dan staat er een verkoelend briesje. Prima weer om te acclimatiseren maar omdat het allemaal open vlaktes zijn zetten we toch maar even een hoedje op. Om ons heen wemelt het van de toeristen die zich een sjaal hebben laten aansmeren die vakkundig om het hoofdgeknoopt wordt bij eenieder die zonder hoofddeksel de kraampjes bij de ingang langsloopt. Hierdoor zijn ze eruit als imitatie Arabieren haha. Maar beter dat als een zonnesteek natuurlijk.

Eenmaal thuisgekomen nemen we nog een kijkje in de St George kerk van Madaba waar een wereldberoemd en eeuwenoud mozaïek te zien valt. In eerste instantie denk ik dat we in de verkeerde kerk zijn, maar dan blijkt de mozaïek op de vloer te liggen. Oepsie! Die avond eten we in een klein tentje waar stevige dance muziek opstaat. Niemand weet waarom haha! We krijgen op indrukwekkende wijze een portie eten opgediend waar we nog drie dagen van zouden kunnen eten. Het smaakt prima. Moe maar voldaan duiken we ons bed in. Morgen weer vroeg op pad. Op naar Dana!

Op naar het midden-oosten!

YES! Na twee jaar uitstellen en nog veel langer erover fantaseren is het nu eindelijk zover… op naar het Midden Oosten! Ik kan niet wachten tot het zover is. Weer ‘echt’ op reis, want zo voelt het eerlijk gezegd toch wel een beetje (I know we zijn verwend!). Opzoek naar avontuur, een nieuw land en cultuur ontdekken. Dat werd wel weer eens tijd dacht ik zo! En Jordanie lijkt ons - na alle verhalen die we gehoord hebben - helemaal geen slechte keuze ;-)

We vliegen met een rechtstreekse vlucht vanaf Amsterdam. We gaan twee weken lang op roadtrip! Met een huurauto trekken we zo ongeveer het hele land door om alle hoogtepunten te bezoeken en ontdekken. En daar hebben we een potje zin in!

Slapen onder de sterrenhemel in Wadi Rum, wandelen in Dana, snorkelen in Aqaba, oude ruïnes bezoek in Jerash, met zonsopkomst de koninklijke stad Petra bewonderen, drijven in de Dode Zee, op een kameel door de woestijn rijden, lokalen gerechten proeven, meer te weten komen over levenswijze van de nomaden. Het staat allemaal op ons verlanglijstje. Met als hoogtepunt (letterlijk) een ballonvaart in de woestijn! Tenminste als het weer het toelaat. Fingers crossed, want dit wil ik al heel lang en heb ik van Ruud voor mijn 40e verjaardag gehad.

Via deze weblog houden we jullie op de hoogte van onze belevenissen. Zijn jullie er toch een beetje bij ;-) Nog maar een nachtje slapen! Morgen vertrekken we… #zinin