De volgende ochtend staan we vroeg op, omdat er een flinke hike op het programma staat. Bij aankomst waaide het behoorlijk hard en was het best wel fris, maar nu is het prima wandelweer. Da’s boffen! We starten met een ontbijt met friet voor de liefhebbers en dat blijken er verrassend genoeg nog verdomd veel te zijn haha. Je verwacht het niet hè. Wij slaan even een rondje over…

Na wat spraakverwarring over de lunch stappen we uiteindelijk iets later als gepland, samen met nog twee Nederlanders die we gister ontmoet hebben, een busje in. Het is een uurtje rijden over kronkelige wegen met steile kliffen naar het startpunt van de hike. Onze gids Heihad spreekt zeer beperkt Engels maar is goedgemutst. Er is alleen een klein dingetje… hij is vergeten om vuur mee te nemen en dan wordt ‘cooking in the cayon’ (waar we speciaal om gevraagd hebben) lastig! Gelukkig heeft Ruud standaard een aansteker in zijn tas zitten voor het geval we tijdens een wandeling ooit eens ergens verdwalen (kunnen we iig een fikkie poken). Die komt nu dus mooi van pas!

We lopen de Gughweir trail. Een tocht van zo’n 15 kilometer dwars door een cayon met een klein stromend watertje. We jumpen van rots naar rots in een poging om droge voeten te houden. Onze gids die op sandalen loopt banjert vrolijk dwars door het water heen. Hier en daar komen we voor een uitdaging te staan en zijn we blij dat er een gids mee is om uit te leggen hoe we ergens langs, af of op moeten. Hij heeft er aardig de sokken in waardoor er weinig tijd is om van de mooie omgeving genieten. Om je heen kijken en gelijktijdig wandelen is namelijk geen optie. Dan lig je binnen de kortste keren plat op je bakkus haha. Je moet echt voortdurend kijken waar je je voeten neer kunt zetten!

Hoe verder we lopen hoe groener het in de cayon wordt. Het wordt ook steeds lastiger om droge voeten te houden en het duurt dan ook niet lang voordat iedereen natte sokken heeft en steeds minder fanatiek van steen naar steen springt. Maar dat mag de pret niet drukken want het is hier werkelijk waar prachtig! Rode rotswanden met palmbomen die eruit steken, strak blauw lucht, een kabbelend beekje… het is net niet echt.

Na een uurtje of twee wandelen heeft onze gids de perfecte spot gevonden voor ‘cooking in the cayon’. Er wordt hout gesprokkeld, groente gesneden, stenen verzameld en de sokken worden gedroogd in het zonnetje. Binnen no time brand (met dank aan Ruud zijn aansteker) het vuur en staat er een maaltijd op te pruttelen. Zo tof dit! We krijgen allemaal een flinke portie opgeschept met een enorme punt brood erbij. We genieten er met volle teugen van. Dankzij deze geweldige setting en de wijze waarop het bereid is, smaakt het nog beter lijkt haast wel. Wel voelen we ons bezwaard ten opzichte van onze gids die zelf, vanwege de ramadan, de hele tocht niets mag eten en drinken! Pfff dat moet behoorlijk pittig zijn!

We sluiten de maaltijd af met de zoete thee, die je overal en in enorme hoeveelheden aangeboden krijgt. Hierna kunnen we er weer volle bak tegenaan. Rugtassen op, door de zon gedroogde sokken aan en hup daar gaan we weer. Ik denk dat we serieus nog geen 10 meter verder gewandeld zijn of er is geen ontkomen aan om kletsnatte voeten te halen. So far voor droge sokken haha! We lopen nog een paar uur verder door het steeds veranderende landschap en komen uiteindelijk bij het eindpunt van onze wandeling waar een koud colaatje uit een koelbox onder een boom op ons staat te wachten. Die smaakt prima (sorry meneer de gids…)!

De terugweg die 2,5 uur duurt is zo mogelijk nog mooier als de heenweg. Onderweg passeren we kleine dorpjes, zien we geitenhoeders op ezels en zelfs iemand op een kameel voorbij komen!We slingeren langzaam omhoog door woestijnlandschap met bergen op de achtergrond en als we op de toppen zijn en de gids stopt dan lijkt het of je oneindig ver kan kijken! Wat een topdag!