Na Wadi Rum rijden we door naar Aqaba aan de Rode Zee om even bij te komen van al onze avonturen. De afstanden hier vallen reuze mee. Dat maakt het een ideaal land voor een roadtripje. Buiten Amman/Jerash is het ook aanzienlijk rustiger op de weg! Er zijn stukken waar we vrijwel niemand tegenkomen. Wel moet je hier voortdurend opletten tijdens het rijden, want naast flinke gaten in het wegdek zijn ze hier ook dol op verkeersdrempels en het zo goed mogelijk camoufleren ervan zodat je ze bijna niet ziet en in een onbewaakt moment zomaar gelanceerd kan worden haha. Zolang er iemand voor je rijdt zit je goed, dan kun je daaraanafleiden wanneer de rem ingetrapt moet worden!

Het plan is om in Aqaba te gaan snorkelen. De Rode Zee staat bekend om haar onderwaterwereld. Helaas waait het bij aankomst flink en dus besluiten we de middag bij het zwembad te vertoeven en om ergens bij een fancy hotelketen luxe te gaan lunchen met een fles wijn. Daar zijn we inmiddels wel aan toe ;-). We gaan voor een lokaal wijntje. Deze smaakt boven verwachting! Met een pastaatje erbij en zicht op de jachthaven met luxe boten is het even net alsof we in Monaco zitten… we worden gratis teruggebracht door een ‘local’die het leuk vindt om even een praatje te maken en toch onze kant op moet. Hoe tof is dat!

De volgende dag waait het nog harder, maar besluiten we het er toch maar op te wagen. We hebben onze eigen duikbril en snorkel toch niet voor niets al een hele vakantie meegezeuld! Eenmaal op het strand zien we geen kip en worden we zowat gezandstraald. Auw niet fijn! De witte schuimkoppen van de golven in het water zien er ook niet echt bemoedigend uit. Maar je begrijpt; er moet en zal gesnorkeld worden. We vullen onze tas met kleding met zware stenen om te voorkomen dat deze wegwaait en lopen gewapend met duikbril, snorkel en flippers het water in. Dat blijkt behoorlijk koud te zijn, dus het duurt evenvoordat we ‘door’ zijn.

We hebben ons laten vertellen dat we een touw tot aan een boei moeten volgen en daarna twee kanten op kunnen. Daar zitten de goede snorkelspots. We zijn benieuwd! In dit geval kunnen we overigens maar een kant op snorkelen. Het waait namelijk zo hard, waardoor en super veel stroming staat, daar wil je echt niet tegenin zwemmen... Het wordt dus links afzakken haha. Dapper gaan we van start. Maar al gauw blijkt dat het toch wel echt te hard waait, waardoor er steeds golven over ons heen vallen en water in onze snorkels komt. Ook is het zicht niet super en onderweg verzuipen we gevoelsmatig zowat. So far voor relaxed een dagje snorkelen… Jammer!

Die middag brengen we een bezoekje aan het centrum van Aqaba en een lokale markt. Daar worden we regelmatig aangesproken, moeten we van alles bekijken en proeven en krijgen we gratis extra broodjes als we ergens wat baklava achtige hapjes kopen. Typerend voor de gastvrijheid van Jordanie zoals we die de afgelopen twee weken hebben ervaren. We zijn al in heel wat landen geweest de afgelopen jaren, maar nergens waren de mensen zo gastvrij en oprecht vriendelijk als hier. Geweldig!

De volgende dag waait het helaas nog steeds flink, maar voor ons gevoel wel iets minder (wishfull thinking?!). We besluiten om nog een snorkelpoging te gaan wagen. We leggen onze tas - met stenen - op dezelfde plek maar lopen nu naar rechts, tot het volgende snorkelpunt ‘the JapaneseGardens’. Vanaf daar laten we onszelf afzakken tot aan de locatie van onze tas. Dit keer zien we zowaar nog een paar verstekelingen op het strand, een veelbelovend begin, maar nog steeds zijn wij de enige twee mafkezen die het water ingaan haha.

Ons snorkelavontuur verloopt een stuk relaxer als gister, want het lijkt er inderdaad op dat het iets minder hard waait. Wel staat er door de wind nog steeds heel veel stroming. Zoveel dat ik - als ik een klein beetje van de koers afwijk en mezelf vervolgens door de stroming mee laat voeren - ineens weer aan de kant sta haha. En ik maar denken dat er een soort zandbank in de zee zat omdat het water ineens weer ondiep werd. LOL! Uiteindelijk zien we mooie stukken koraal en een verschillende tropisch vissen. We zijn dus blij dat we nog een keer gegaan zijn! Helaas is het wel echt koud en dus besluiten we het voor gezien te houden als we weer op het punt aankomen waar onze tas ligt.

Na de lunch rijden we door naar een of ander onbekend plaatsje, waar we de nacht zullen doorbrengen voordat we de Dode Zee gaan bezoeken. Het plan is was om een toffe hike in Wadi Mujib (een bekend cayon in Jordanië) te gaan maken, maar helaas is deze gesloten vanwege onderhoud. Dankzij het betere online speurwerk hebben we een alternatief gevonden; Wadi Bin Hammad. De overnachting is een bijzondere. We worden ontvangen door een vriendelijk, maar vermoeiend en handtastelijk mannetje. Onze kamer met 1001 nachten decor, compleet met systeemplafond met hoogglans witte platen met een gouden motief, blijkt geen stroom te hebben. Het alternatief is ergens in een soort bunker slapen. We vinden het prima. Het is maar voor een nachtje.

Die avond moeten we allemaal - er zijn nog wat andere gasten - op de foto en wordt er ook nog een kind op schoot gezet. Ook daarmee moeten we schijnbaar op de foto. We zouden uit eten gaan (op aanraden van het gekke mannetje), maar ineens krijgen we een enorm bord met eten voorgeschoteld. Change of plans. Ze hebben nog wat over en dat mogen wij opeten. Daarna zijn er nog onnoemelijk veel rondjes zoete thee en een ongemakkelijk en plichtmatig kringgesprek met onder andere de eigenaar en nog wat dorpelingen. Het is een beetje een vreemde situatie. Rond 9 uur/half 10 zijn we er klaar mee en staan we op om ons bedje in te duiken, want we zijn echt heeel moe zeggen we.We worden direct gevolgd door de rest van het gezelschap die blijkbaar zaten te wachten tot iemand als eerste zou vertrekken haha.

De volgende ochtend rijden we over een super steil weggetje met diepe afgronden slingertje, slangertje naar het beginpunt van onze hike. Gelukkig lijken de remmen goed te werken. Houden zo ;-)! De hike duurt ongeveer twee uurtjes en is erg leuk. We lopen door een prachtige groene cayon. In de cayon loopt een stroompje van een warmwaterbron, waar we dwars doorheen morgen wandelen.,Dit zorgt ervoor dat onze voetjes aangenaam warm blijven haha. Na de wandeling is er uiteraard weer de uitnodiging voor thee, dit keer met suiker ‘in the side’. Ruud is inmiddels dusdanig ingeburgerd dat hij ervoor kies om alsnog suiker toe te voegen haha.

Na onze wandeling rijden we via dezelfde weg omhoog de cayon uit. We doen 35 minuten over 12 kilometer. Erg hard gaat het dus niet, maar dat hoeft ook niet met dit uitzicht! Wepasseren pittoreske plattelandsdorpjes en zien overal schaapjes en schaapshoeders met ezeltjes. Nog even van genieten, want we zijn op weg naar het Mövenpick. Een luxe vijfsterrenhotel aan de Dode Zee waar we onze reis zullen afsluiten.

Het contrast tussen onze bunker en de hotelkamer van het Mövenpick, waar we met een golfkarretje (jawel!) naartoe gebracht worden kan haast niet groter. Ik geef toe het is een prachtige kamer, compleet met eigen terras, maar het complex is wel erg massaal naar onze smaak. Als ik moet kiezen dan ga ik toch liever voor een nachtje in de woestijn in een grot, zonder luxe. Maar goed dit is natuurlijk ook best leuk voor en keertje en we komen hier om bij het zwembad te chillen en te dobberen in de Dode Zee. Dat lukt hier vast prima!