Wow wat was dit vet! We hebben vannacht amper geslapen en fysiek een zware inspanning geleverd, eigenlijk zouden we nu doodmoe moeten zijn, maar we lopen denk ik nog op adrenaline. Niet normaal zo adembenemend mooi en indrukwekkend wat we de afgelopen dagen gezien hebben. Superlatieven te kort ;-)! Het was GEWELDIG!!!

Gister werden we om 7 uur ‘s morgens opgepikt bij het hotel. We vertrekken met wat gezonde spanning in ons lijf - zeker na de vulkaanuitbarsting nog geen 3 dagen geleden - benieuwd wat ons te wachten zal staan en of het fysiek een beetje te doen is ook ivm de hoogte. De eerste stop; het huis van de moeder van de eigenaar van het lokaleHet bureau waar we onze trek geboekt hebben. Een klein dorpje onderaan de voet van de Acatenango vulkaan. Daar krijgen we een typisch lokaal ontbijt voorgesteld wat normaal tijdens feestelijke gelegenheden geserveerd wordt. Rijst, met kip en groente in een speciale saus. Ff wennen om 8 uur s morgens maar toch nemen we maar braaf wat happen. Een stevige bodem met het oog op de komende hike kan tenslotte geen kwaad…

Nadat we een aantal zeer stylisch verantwoorde ‘pufferjackets’ en bijpassende handschoenen hebben uitgekozen - om de ergste kou te trotseren - worden we in twee busjes gepropt en kan het avontuur beginnen! O nu vergeet nog de houten wandelstokken. Ook die gaan mee op pad (en daar ben ik achteraf heel blij mee!). Een klein kwartiertje later worden we afgezet aan de voet van de vulkaan. We zijn met een groep van 17 personen uit zo ongeveer alle windstreken (van Duitsland tot aan China en van Slovenië tot aan de Caraïben) en van verschillende leeftijden plus 4 gidsen. Iedereen is goed gemutst en heeft er zin in. Game on!

De eerste 3,5 uur is het zo ongeveer alleen maar klimmen, waaronder ook een aantal trappen en dat vinden mijn kleine beentjes niet leuk, maar Ruud kan ze makkelijk hebben. Onderweg kruisen we een aantal hikers die op de terugweg zijn. Vrijwel iedereen zegt hetzelfde; tough but well worth it! Vooruit dan maar even doorzetten. We puffen en hijgen onszelf een weg naar boven, wat bij de een wat makkelijker gaat als bij de ander. Helaas voel ik mezelf na een tijdje alles behalve lekker. Ik ben misselijk en licht in mijn hoofd. Het kost behoorlijk wat kracht en veel pauzes om boven te komen. Balen en hopen dat ik mezelf straks weer wat beter voel!

Na 3,5 uur klimmen op hoogte - waar geen einde aan lijkt te komen - wordt het pad eindelijk wat vlakker en kunnen we een heel

klein beetje bijkomen. En dan na zo’n 5 uur ploeteren zijn we eindelijk bij ons kamp aangekomen. Halleluja praise the lord! Dat had niet veel langer moeten duren wat mij betreft haha. Maar alle ellende is snel vergeten als we zien hoe machtig mooi het uitzicht op El Fuego hier is! We krijgen een prima tent voor ons tweetjes toegewezen waar je zelfs in kunt staan. We ploffen allemaal neer in de stoeltjes die voor de tent staan om van ons lunchpakketje, dat we vanmorgen meegekregen hebben, te genieten. En niet veel later worden we al getrakteerd op de eerste uitbarsting van de vulkaan El Fuego. Weliswaar zonder lava - dat doet ie schijnbaar alleen s nachts - maar desalniettemin indrukwekkend!

Helaas voel ik mij nog steeds niet zo jovel en dus gaat er niet veel meer dan een appel, een banaan en wat droge koekjes in. Daarna neem ik een roze vriendje en besluit ik even op bed te gaan liggen. Er zijn er overigens meer die besluiten om alvast even te testen hoe het bed ligt, zie ik later haha. Na een uurtje of 2 plat gaat het gelukkig alweer iets beter en krijg ik weer wat kleur in mijn gezicht volgens Ruud. Heel fijn! Hopelijk voel ik mij morgenochtend, als we de hike naar de summit gaan doen, goed genoeg om mee te gaan. Zoals het vandaag ging, is dat uitgesloten dus fingers crossed!

De gidsen komen langs om te informeren wie het aandurft om de extra Hike te doen die je tot vlakbij de vulkaan El Feugo brengt. Ik had dit graag willen doen, maar sla even over (had op voorhand ook al wel verwacht dat dit misschien wat te veel van het goede zou zijn overigens maar niet zozeer vanwege hoogteziekte). Ruud twijfelt maar besluit uiteindelijk om toch maar wel te gaan. Want ja…. Als je er dan toch bent!

Alles bij elkaar zijn de dappere dodo’s die zich aan deze hike wagen nog eens 3 uur extra onderweg. Waarvan ook weer een groot deel klimmen! Koud - zodra de zon onder gaat daalt de temperatuur tot rond het vriespunt vandaar de extra dikke jassen - en moe komen ze in het donker rond 7 uur terug. Het bleek een hele pittige tocht te zijn geweest! Maar uiteraard wel heel indrukwekkend om zo dicht bij de vulkaan te komen! Als ik zie hoe afgemat Ruud terugkomt ben ik al helemaal blij dat ik niet meegegaan ben… Hopelijk heeft hij morgen nog wel genoeg energie om mee naar boven te gaan!

Met de mensen die in het kamp bleven, zijn we naar een mooi uitkijkpunt gelopen om naar de zonsondergang te kijken. Dat was zo’n 15 min wandelen; het verschil moet er zijn haha. Vanaf daar konden we in de verte de rest van de groep op de ‘kam’ van El Fuego zien staan. Bizar dat je zo dichtbij mag en kan komen! En wat een eind lopen…

Inmiddels is het kampvuur aan, waar iedereen zo dicht mogelijk tegenaan kruipt en sommige zelfs zo ongeveer erin haha. Na een kopje warme choco is het tijd voor spaghetti. Goeie combi haha. Maar voordat het zo ver is worden we getrakteerd op de eerste echte uitbarsting in het donker met ‘mucho lava’! Zie eerste foto. Wauw wat een natuurgeweld. We zien de lava misschien wel 100 meter hoog de krater uitgespuugd worden inclusief de nodige rotsblokken die alle kanten opvliegen. Niet normaal! Ook het geluid wat erbij komt kijken is indrukwekkend.

Ondanks dat we er geen genoeg van kunnen krijgen om naar El Fuego to kijken die zo ongeveer ieder half uur a uur zijn kunsten laat zien, duiken we rond half 9 al ons mandje of moet ik zeggen onze tent in. Een combinatie van kou, vermoeidheid en de wetenschap dat we de volgende ochtend rond half 4 moeten opstaan! Het is echt heel koud in de tent. Ijspegels aan je neus een beetje dat idee zeg maar. Gelukkig kan er eigenlijk 3 man in de tent slapen en lig je op en in of onder een slaapzak. Dus kunnen we dankzij een kleine verbouwing beide onder 2 slaapzakken liggen. Dat in combinatie met thermo ondergoed en een Fleecevest maakt het enigszins dragelijk maar het blijft afzien!

Helaas komt er van slapen weinig die nacht. Zo nu en dan horen we El Fuego uitbarsten en steken we ons hoofd naar buiten om van het schouwspel te genieten. Het blijft magisch om te zien en horen. Een ervaring die moeilijk te omschrijven is als je het niet zelf meegemaakt hebt. Als we tegen 12 uur een klein beetje lijken weg te doezelen, schrikken we wakker van een enorme explosie en keiharde knal. We zitten rechtop in bed en voor een seconde denken we dat de vulkaan misschien weer echt uitgebarsten is. Dat blijkt gelukkig niet zo te zijn, maar dit was wel een flinke zullen we maar zeggen… O lordy!

Na veel draaien, bibberen en een hond die midden in de nacht bij de tent van de buren naar binnen wil, is het tijd om op te staan. Ik voel mij gelukkig een stuk beter en wil graag proberen de top te bereiken! Gelukkig besluit ook Ruud om mee te gaan. Samen met een groot deel van de groep - sommige kiezen ervoor om lekker te blijven liggen - gaan we in het donker, met alle kledingstukken die we mee hebben, op pad. Het is ijzig koud,l!

Het is een zware klim. Zo ongeveer 1,5 uur om van 3600 naar 4000 meter hoogte te stijgen. De ondergrond en hoogte zorgen dat het flink pittig is! Sommige delen gaan over zwart lavazand waardoor je als je 3 passen doet er weer 1 naar beneden zakt. Ondanks de kou zorgt de fysieke inspanning die we leveren ervoor dat er al snel een laagje uit gaat. Hier en daar wordt er wat gevloekt. Maar gelukkig doen we rustig aan en gaat het echt wel oké. Wat een verschil met gister!

YES we made it! Op de top worden we beloont met het meest fantastische uitzicht wat je je maar kunt voorstellen… en als El Feugo dan ook nog eens een uitbarsting laat zien, is het feest helemaal compleet en verdwijnt de vermoeidheid als sneeuw voor de zon! We zitten hoog waardoor je op het wolkendek kijkt met aan weerszijden vulkanen en een opkomende zon. Niet normaal! Als er een hemel is dan ziet die er zo uit denk ik haha. Categorie tranen in je ogen zeg maar ;-) Zo mooi!

Ik ben ook heel blij dat we hier samen staan! Da’s toch net ff wat leuker zullen we maar zeggen. Na een half uurtje blauwbekken op de top, is het tijd om weer af te dalen. Dat doen we aan de andere kant van de vulkaan door in het mulle lavazand naar beneden te rennen waarbij je steeds je hakken in het zand schopt. Zo belast je je knieën het minst. Dus hop hop al hupsend naar beneden :-)! Helemaal leuk. We krijgen er een grote glimlach van op ons gezicht en joelen als een klein kind!

Na een half uurtje komen we uiteindelijk weer aan bij ons kamp. Daar krijgen we een ontbijt en pakken we onze spullen in. Daarna is het nog zeker 2 uur naar beneden wat je flink in de knieën en bovenbenen voelt, maar we gaan er fluitend doorheen. Vooral het eerst - relatief vlakke stuk - voelt als een wandeling op zondagmiddag. Wat een verademing met gisteren toen de hele weg omhoog ging… en wat een pleuris eind hebben we gister gelopen! Ik kan het niet anders zeggen. Als we een heel eind zijn is het onze beurt om de andere hikers, die net aan hun zware tocht beginnen aan te moedigen; it’s tough, but Definitely well worth it!!!