We eindigen onze reis aan het strand, waar de kerstdagen een beetje ongemerkt aan ons voorbij gaan. Na Trinidad hebben we een collectivo genomen naar Playa Larga een klein kustplaatsje zo’n 3 uur verderop. Helaas bleek dat geen hele beste keuze. Amper strand en werkelijk waar niets te beleven. Behalve dan in onze hostel bleek toen we s avonds na het eten thuiskwamen... Daar stond - precies voor onze deur - een salsaband te spelen. En nog geen hele goeie ook. Hoe dan haha?!

Diezelfde avond tijdens het eten besluiten we dat we er zsm weg willen. Alleen dat blijkt dus nog niet zo simpel qua vervoer. We kunnen om 10.30 uur op de hoek van een straat gaan staan in de hoop dat er nog een plekje in de bus is, maar ivm het hoogseizoen is die kans vrij klein. Een Collectivo naar Varadero is er niet. Dan maar naar Havana en vanaf daar naar Varadero. Dat kost ons 2 uur extra reistijd maar whatever. Helaas ook naar Havana blijken er geen collectivo’s meer te zijn.

Gelukkig is het uiteindelijk gelukt om een taxi - in de vorm van een groene Ford oldtimer - te regelen! Hiermee verlaten we in stijl Playa Larga en rijden we al stuiterend over de weg. En als het onderweg behoorlijk hard begint te regenen blijkt dat er aan de zijkant voorin helemaal geen ramen zitten en de auto ook nog eens vanaf onder lekt, zodat Ruud natte pootjes krijgt. Maar wij vinden het allang leuk dat we in zo’n auto door Cuba aan het crossen zijn regen of niet.

En nu zitten we dus op Varadero om te genieten van onze laatste vakantiedagen aan het strand. Een strand dat er 10.000x beter uitziet als dat van Playa Larga :) Bovendien is het hier een stuk minder doods. Kortom goede keuze! Al blijkt de eerste dag op het strand gelijk al wel dat er een verraderlijke stroming in het water zit en je daar serieus rekening mee moet houden. Waar we het in het begin nog een beetje overdreven vinden dat de strandwacht hard fluit wanneer iemand voor hun gevoel iets te ver het water in gaat, zien we het niet veel later voor onze ogen misgaan. Een man drijft steeds verder af en kan niet meer op eigen krachten terug aan land komen. Er zijn uiteindelijk twee lifeguards voor nodig om hem eruit te krijgen. Heeft ie toch ff mooi mazzel dat die er zijn om een oogje in het zeil te houden...

Een dag later zijn we het zelf die zo ongeveer verzuipen, maar dan tijdens een snorkeltourtje waarvan we dachten dat het een relax tripje zou worden haha. Het begint allemaal goed we worden opgehaald door een toffe chevy met open dak en cruisen een half uurtje door de omgeving. Eenmaal aangekomen op onze bestemming met de veelbelovende naam ‘Playa Coral’ zien we al wel dat het water best ruig is. Maar goed er was gezegd dat we direct vanaf de kant konden snorkelen dus we gaan het wel zien...

We krijgen flippers en een duikbril. In plaats van een normale duikbril krijg ik een supersonisch masker wat over mijn hele gezicht gaat. Ik heb ze al wel eens eerder gezien en volgens hun is dat beter en ‘more easy’. Okay! Vervolgens blijken we samen met een gids, die zwemband mee heeft, te gaan snorkelen. Beetje overdreven die band dacht ik nog. Niet wetende dat ik na afloop God op mijn blote knietjes zal danken dat die zwemband mee was haha.

De opstart verloopt een beetje rommelig het water is vrij snel diep en er zijn veel golven. Ik krijg het masker niet helemaal lekker op waardoor er steeds water naar binnen loopt. Daar loop ik mee te klooien waardoor ik al veel energie verspil aangezien ik op dat moment al niet meer kan staan om eea goed te doen. Op een gegeven moment lukt het toch om het masker goed te krijgen alleen beslaat hij wel als een malle. Nou ja op goed geluk maar denk ik. Vervolgens zegt de gids dat we even goed door moeten zwemmen om achter een paar golven bij het rif te komen en hup daar gaan we...

Ik trappel mij een ongeluk maar kan de mannen niet bijhouden. Het masker beslaat steeds meer, waardoor mijn zicht verminderd en mijn ademhaling wordt steeds zwaarder. Ik voel me opgesloten in dat snorkelmasker wat over mijn hele gezicht zit en heb het idee dat als ik hem niet snel af doe ik ga hyperventileren. Kortom ‘een lichte paniek maakt zich van mij meester’ zoals ze dat zo mooi zeggen. Ik gooi het masker af en roep; help! Gelukkig horen ze mij en zwemt de gids terug waarna ik mij aan de reddingsboei kan vastklampen om tot rust te komen. Lang leven de zwemband!

Oké dat was alles behalve chill en dat masker doe ik dus niet meer op. Dan maar wisselen van masker met Ruud. Hopelijk gaat dat beter. Maar helaas hij kan er ook niet mee overweg. Dan maar wisselen met de gids, maar die duikbril loopt bij ons beide voortdurend vol met water. Grrr we worden er moedeloos van en het water blijft ruig. Onder ons zien we nog wel dat er een prachtig rif ligt waar de meest mooie vissen zwemmen, maar we kunnen er niet echt van genieten. De lol is er vanaf en we zijn inmiddels uitgeput. We besluiten om dan maar terug te gaan. Ook dat gaat moeizaam zo zonder duikbril en tegen de stroom in, waardoor we regelmatig even moeten uitrusten door ons aan de zwemband vast te houden. Nogmaals drie hoeraatjes voor die stomme zwemband! Als bonus krijgen we ook nog allebei een flinke slok zeewater binnen. Welja ken er ook nog wel bij ;)

Achteraf kunnen we er natuurlijk om lachen. Wat een amateurs zoals we daar in het water lagen te klooien, maar we zijn toch echt blij als we uiteindelijk weer op het strand staan, zodat we even bij kunnen trekken. Tja het had zo mooi kunnen zijn... Weer een leer voor de volgende keer dat we vooraf echt ff de tijd moeten nemen om de snorkelgear goed te checken voordat we wegzwemmen. Iets wat we eigenlijk al wel wisten maar schijnbaar toch net te ver weggezakt was haha. Nou ja so be it!

We nemen even een paar minuten om uit te puffen en op te drogen en stappen dan weer in de chevy op weg naar een of andere grot. Eenmaal daar aangekomen blijkt het echt loeidruk. Wat een poppenkast! Maar deze keer hebben we geluk. Met dat wij de grot binnengaan, loopt bijna iedereen naar buiten. Hierdoor hebben we uiteindelijk het rijk vrijwel alleen! In de grot zit een ‘Natural pool’ met super helder - een poco frio - water. Het kost wat overredingskracht maar we springen erin en zwemmen een beetje rond op deze prachtige plek. Dit is een stuk relaxer als ons snorkelavontuur en maakt een hoop goed! Na een uurtje stappen we weer in onze oldtimer en rijden we terug naar onze Casa. Alles bij elkaar was het toch een leuk tourtje en hebben we ons prima vermaakt.

Vandaag alweer ons laatste dagje en dan zit erop... We hebben genoten van Cuba! En dan met name van de authentieke sfeer en de enorme gastvrijheid van de Cubanen. Maar natuurlijk ook: de oldtimers die hier rijden (de ene nog toffer als de ander). De sigaren die overal verkocht en gerookt worden (plus de lucht die er vanaf komt). De salsamuziek die je op iedere hoek van de straat hoort (en waar door jong en oud op gedanst wordt). De Coco’s (soort rijdende Cocosnoten) en coches (paard en wagen) die hier rijden. De kreeft die je overal kunt eten. En oké vooruit natuurlijk ook van de geweldige cocktails die ze serveren :)

Gracias! Me gusta mucho! Hasta luego!